Wybór tego, co ma znaczenie, jest najtrudniejszą rzeczą na świecie - uważa Urszula, piosenkarka i autorka tekstów, która 9 kwietnia zaśpiewa w na początku Pani muzycznej przygody był… prawda. Chciałam śpiewać i tańczyć już jako małe dziecko. Mój ojciec był zakochany w akordeonie i wymyślił sobie, że któraś z nas będzie na nim grać. Instrument przejęłam po siostrze, ale dzięki lekcjom gry na akordeonie i pianinie w ognisku muzycznym trafiłam do studia piosenki. To tam profesor Adolfina Szałańska uczyła śpiewu. Słyszałam, że ktoś śpiewa, że coś się dzieje i któregoś dnia tam po prostu weszłamI co było dalej?Profesor Szałańska oprócz zajęć z emisji głosu przygotowywała nas też do występów przed publicznością i w rezultacie jako 15-latka wzięłam udział w eliminacjach do Festiwalu Piosenki Radzieckiej. W tamtych czasach był to jedyny festiwal, w którym mogli brać udział śpiewający amatorzy. Wygrywałam wszystkie eliminacje. Dyrektor muzyczny festiwalu Stefan Rachoń trzymał za mnie kciuki, ale poradził, abym nie spieszyła się tak bardzo z wejściem w ten muzyczny kierat. Tak więc dopiero po dwóch latach wygrałam finał festiwalu w Zielonej Górze. Profesor Aleksander Bardini wręczając „Złoty samowar” powiedział, że podejrzewa, iż byłabym dobrą aktorką śpiewającą. Życie pokazało, że stało się jednak inaczej. Śpiewam zawodowo, a aktorką amatorką Zielonej Górze było Opole?Razem ze „Złotym samowarem” otrzymałam szansę występu w Opolu, ale z nieznanych mi do tej pory powodów zmieniono mi w ostatniej chwili piosenkę i zaśpiewałam poważny utwór „Umieć żyć”. Po Opolu mój zapał do branży muzycznej ostudził się nieco i postanowiłam zdawać na Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w potrafię pojąć fenomenu „Konika”, ale okazał się on strzałem w dziesiątkę, bo przecież każdy ma w sobie coś z dzieckaCo Pani wybrała?Wychowanie muzyczne. Egzaminy praktyczne były popisem gry na fortepianie, a nie na akordeonie. Było to dla mnie spore wyzwanie. Musiałam w szybkim tempie doszlifować umiejętności pianistyczne. Pamiętam, że na egzaminie grałam chyba Mozarta i wyrywkowo gamy. Gdy byłam na pierwszym roku, otrzymałam propozycję wystąpienia w zespole wokalnym poznaniaka Ryszarda Kniata, towarzyszącym wykonawcom zagranicznym podczas festiwalu w Sopocie w roku 1980. Na tym samym festiwalu występowała Budka Suflera z Izą Trojanowską. Może to był zbieg okoliczności, a może przeznaczenie, ale rok później Iza już z Budką nie śpiewała, a Rysiek wpadł na pomysł, aby namówić Romka Lipko na wspólne nagrania ze odbyły się w Poznaniu w ówczesnym studiu nagraliśmy pierwsze piosenki, które Romek napisał dla mnie. Były to „Fatamorgana 82” oraz „Bogowie i demony”. Jerzy Janiszewski z Polskiego Radia Lublin wymyślił, abym była tylko Urszulą. Bez przyszła pierwsza płyta?To była „Urszula”. Pochodząca z niej piosenka „Dmuchawce, latawce, wiatr” w konkursie Polskiego Radia została przebojem roku. Nawet doczekała się wersji anglojęzycznej jako „Slowly Walking” i weszła na listę przebojów Radia się Pani niezwykle popularną wokalistką?Występowałam z Budką. Wychodziłam na swoje cztery piosenki. Z Krzysiem Cugowskim śpiewałam „A po nocy przychodzi dzień” oraz „Cień wielkiej góry”, a z Felicjanem Andrzejczakiem „Noc komety”. Może nie miałam dużo pracy, ale koncertowałam z zespołem, na który przychodziło dużo z czasem pojawiła się Pani na wielkim „Alabamie” Budka i ja zagraliśmy siebie. Natomiast Urszulę w „Och, Karol” wymyślił sobie reżyser Roman Załuski, którego, jak twierdził, oczarowała moja piosenka i ja sama. Ale wróćmy jeszcze na chwilę do Poznania. To tutaj działała założona przez Ryszarda Kniata grupa Klincz. Po kilku latach pracy z Budką chciałam zrobić coś innego. Szukałam czegoś i zaczęłam współpracować z Klinczem. Nagrałam z nimi piosenki „Jak lodu bryła” oraz „Pod Latarnią”. W 1987 roku pojechała Pani do Stanów z Budką. Przygotowaliśmy cały materiał po angielsku, ale kiedy zobaczyliśmy, że na nasze koncerty przychodzi przede wszystkim Polonia, wróciliśmy do języka polskiego. Wróciliśmy i znowu wyjechaliśmy. Chciałam się w Stanach trochę zatrzymać i wtedy też zaczęłam śpiewać odważniej, mocniej, a Staszek Zybowski wyczuł we mnie tę chęć buntu w nagraliśmy nową, piękną pieśń. Bardzo spójną ze mną. Brzmię w niej bardzo osobiście. Śpiewam o miłości...Ale wkrótce włączyła Pani do swojego repertuaru popularną piosenkę „Konik na biegunach”...Jeszcze w Stanach poznaliśmy Michała Hochmana, który przypomniał nam tę wersję swojego przeboju. Staszek też pamiętał „Konika” z czasów, gdy grało go się na weselach i studniówkach, i wpadł na pomysł, aby tę piosenkę nagrać na nowo. Nie potrafię pojąć fenomenu „Konika”, ale okazał się on strzałem w dziesiątkę, bo przecież każdy z nas ma w sobie coś z małego dziecka. Ta piosenka łączy po prostu ta znalazła się na płycie „Biała droga”, która właśnie została wznowiona i z którą wiąże się aktualna trasa latach 90. zdobyła ona status multiplatynowej płyty. W tej chwili liczba sprzedanych krążków się pewnie podwoiła. To jest niebywale, a stało się to w czasach, kiedy kwitł nielegalny handel płytami na stadionach, więc sprzedanych płyt może być dużo więcej. Gdy była Pani na topie, trzeba było zmierzyć się z chorobą i śmiercią męża...Tego nikt nie przewidzi. Od pierwszej operacji minął rok. Potem było drugie, ostateczne uderzenie. Ten rok był nam podarowany. Staszek [Stanisław Ludwik Zybowski (1953-2001) - red.] bardzo dużo pracował, nagrał podkłady muzyczne do swojej solowej płyty, na którą chciał zaprosić różnych wokalistów. Miał dużo pomysłów. W sierpniu dostałam w Sopocie „Bursztynowego słowika”, w listopadzie już nie żył. Do samego końca występował na scenie. Mieliśmy nadzieję, że uda się wymknąć śmierci. Ale się nie udało. Niedawno zmarł David Bowie, który też do końca był niezwykle aktywny i uświadomiłam sobie, jakie to ważne, że zdarzają się tacy odważni ludzie, muzycy, którzy potrafią zaglądać w przepaść, zobaczyć, co tam jest, i jeszcze zdążyć nam o tym Pani brała siłę, aby przejść przez te trudne wydarzenia?Oboje byliśmy mocnymi ludźmi. Ja do tej pory jestem silną dziewczyną. Nie żyję w świecie bajek, twardo stoję na ziemi, aczkolwiek uwielbiam marzyć. Myślę, że umiem kochać bezwarunkowo. Wyczuwam prawdziwe uczucia i to mi pomaga. Drugą Pani wielką miłością jest Tomasz Kujawski?Gdyby nie to, że z Tomkiem znaliśmy się wcześniej, że razem jeździliśmy na koncerty i byliśmy przyjaciółmi, że był w ciężkich chwilach blisko, ta miłość mogłaby się nigdy nie rok 2016. Nad czym Pani aktualnie pracuje?Rok temu rozmawiałam z Jerzym Owsiakiem. Powiedziałam, że zbliża się 20-lecie „Białej drogi” i chciałam to jakoś uczcić. Jurek powiedział - zacznijcie to świętowanie u mnie. Tak się stało i zagraliśmy „Białą drogę” na ostatnim Przystanku Woodstock. Okazało się, że ta muzyka wciąż ma wielką siłę i elektryzuje kolejne pokolenia młodych ludzi. W tym roku postanowiliśmy więc zorganizować serię koncertów klubowych z muzyką z „Białej drogi”. W Stanach Zjednoczonych często graliśmy w klubach. Wiem, że takie koncerty mają niepowtarzalną atmosferę.„Biała droga” ma już 20 lat. A czy w najbliższym czasie pojawią się jakieś nowe piosenki Urszuli? Cały czas pracujemy w studio. Ostatnio nagraliśmy nową, piękną pieśń. Bardzo spójną ze mną. Brzmię w niej bardzo osobiście. Śpiewam oczywiście o miłości, ale również o tym, że wybór tego, co ma znaczenie, jest najtrudniejszą rzeczą na świecie. O tym, by dostrzegać, że to, co mamy jest ważne i wartościowe i trzeba o to dbać. Troszczyć się. Czym zajmuje się Pani, gdy nie śpiewa i nie jest w trasie?Staram się zająć młodszym synem Szymonem, ponieważ absolutnie na to zasługuje. Ma 12 lat i będzie zdawał do gimnazjum. Rano jeździmy na basen. Zrywamy się na zmianę z Tomkiem o piątej i jedziemy. Nie naciskamy na Szymona, że musi zwyciężać. On nie musi być pierwszy. Ważne jest, by dla siebie poprawiał wyniki. Ma swojego trenera, a więc ma autorytet poza domem. Jeździ na zgrupowania. Dla chłopaka w jego wieku to fajna sprawa. Czytam też dużo książek. Lubię dobre filmy, jogę, starszy Piotr, który swego czasu zajmował się ścigaczami?Ścigacza sprzedał. Bóg mnie wysłuchał. Ma teraz samochód terenowy, którym jeżdżą po rzekach i błotach. Lubi ekstremalne sytuacje, ale to jest zodiakalny Bliźniak, więc naturę ma trochę dwoistą. Lubi też spokój. Ma trzy ule i razem ze swoją dziewczyną zajmują się trzema psami, dwoma kotami, królikiem i pszczołami. Myślę, że z powodzeniem prowadziliby jakieś gospodarstwo agroturystyczne. Gutek [Piotr - przyp. red.] jeździ też z nami na koncerty. Dobrze mieć go w swojej ekipie. I mieć pewność, że na scenie od strony technicznej jest bez zarzutu. Kiedyś grał na bębnach…Grał, ale dawno temu przestał. Oczywiście jego umiejętność grania przydaje się bardzo, bo może sam sprawdzać ustawienia bębnów przed koncertem. Czy z Pani dorobkiem i doświadczeniem ma Pani jakieś muzyczne marzenia?Chcę cały czas się rozwijać, tworzyć i podróżować coraz dalej w głąb siebie. Chciałabym doskonalić się w tym, co robię, Zawsze wkładać w to mnóstwo serca, zaskakiwać siebie i dawać ludziom przyjemność słuchania myślała Pani o koncercie z fortepianem albo z orkiestrą symfoniczną?Właśnie zgłosiła się do nie mnie orkiestra symfoniczna specjalizująca się w muzyce filmowej. Chcą zaaranżować moje piosenki, szykuje się koncert na półtorej godziny. Cieszę się, bo to będzie coś innego i mam nadzieję a sam Poznań? Ma Pani ulubione miejsca?Lubię Maltę i znam okolice Swarzędza. UrszulaUrodziła się w Lublinie 7 lutego 1960 roku. Jest jedną z najpopularniejszych polskich wokalistek, ale i autorką tekstów . Współpracowała z Budką Suflera, zespołem Klincz i grupą 10 własnych albumów. Oglądaliśmy ją w filmach :Alabama” i „Och Karol” i „Głód serca”Stanisław Ludwik Zybowski (1953-2001)Był polskim gitarzystą i kompozytorem rockowym. W latach 1976-85 grał w zespołe Crash, z którym nagrał trzy płyty. Potem współpracował z grupą Plugawy Anonim i Grzegorzem Ciechowskim by wreszcie trafić do Budki Suflera gdzie poznał Urszulę. Z Budką nagrał płytę „Ratujmy co się da”. W 1988 po rozstaniu się z Budką załozył grupę Jumbo i stał się głównym kompozytorem Urszuli., z którą nagrał pięć płyt. Pracował też nad swoją płytą.